กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว ในป่าที่ห่างไกลมีสิงโตผู้สง่างาม เป็นราชาแห่งสัตว์ทั้งหลาย สิงโตมีเพื่อนเป็นลาตัวหนึ่ง ลาตัวนี้ไม่ฉลาดมากนัก แต่ก็มีความกล้าหาญ แม้บางครั้งจะดูไร้สาระในสายตาของสัตว์อื่น ๆ วันหนึ่ง สิงโตและลาตัดสินใจจะไปล่าสัตว์ด้วยกัน สิงโตเสนอแผนให้ลาทำเสียงดังเพื่อไล่เหยื่อออกมา ส่วนสิงโตจะซ่อนตัวอยู่ใกล้ ๆ และจับเหยื่อที่วิ่งหนีออกมา
ลาจึงทำตามที่สิงโตบอก มันร้องเสียงดังไปทั่วป่า เสียงนั้นดังก้องไปทุกทิศทาง ทำให้สัตว์ต่าง ๆ ในป่าตกใจกลัว พวกมันต่างพากันวิ่งหนีออกมาจากที่ซ่อน สิงโตจึงกระโจนเข้าจับสัตว์เหล่านั้นอย่างง่ายดาย
หลังจากนั้น สิงโตและลาได้นั่งพัก ลารู้สึกภาคภูมิใจในตนเองที่สามารถทำให้สัตว์อื่น ๆ ตกใจกลัว มันจึงพูดกับสิงโตว่า “เห็นไหม ข้าก็เก่งไม่แพ้เจ้าเลย ข้าทำให้สัตว์ทุกตัวกลัวจนวิ่งหนีออกมา”
สิงโตได้ยินดังนั้นก็หัวเราะเล็กน้อยและตอบว่า “เจ้าลา ข้าคงจะหัวเราะออกมาเสียงดังไปแล้ว ถ้าไม่รู้ว่าเจ้าคือใคร อย่าลืมว่าที่สัตว์เหล่านั้นวิ่งหนีไม่ใช่เพราะเจ้าน่ากลัว แต่เพราะเสียงของเจ้าที่มันไม่เคยได้ยินมาก่อนต่างหาก”
นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า: การกระทำโดยไม่รู้ตัวตนของตนเองอาจนำไปสู่ความหลงตัวเอง จงรู้จักความสามารถและข้อจำกัดของตนเองเสมอ