ในหมู่บ้านเล็กๆ หนูตัวหนึ่งอาศัยอยู่ในบ้านหลังใหญ่ซึ่งมีหีบไม้สวยงามวางอยู่มุมหนึ่งของห้อง หนูตัวนี้มีชื่อว่า “น้อยหน่า” ซึ่งเป็นหนูที่ฉลาดและมีความคิดสร้างสรรค์
วันหนึ่ง น้อยหน่าตัดสินใจที่จะสำรวจหีบไม้ในบ้าน หลังจากที่เห็นเจ้าของบ้านเปิดหีบไม้และนำของออกไป หลายครั้งแล้ว มันรู้สึกอยากรู้ว่ามีอะไรอยู่ในนั้น
เมื่อได้โอกาส น้อยหน่าก็ปีนขึ้นไปที่หีบไม้และเปิดฝาหีบออก พบว่าในหีบมีของล้ำค่าและของเก่าแก่หลายชิ้น แต่ที่สำคัญที่สุดคือมีขนมที่อร่อยอยู่มากมาย น้อยหน่าตื่นเต้นและเริ่มทานขนมที่พบในหีบ
หลังจากทานขนมไปแล้ว น้อยหน่าก็รู้สึกถึงความไม่สบายใจ มันเริ่มรู้สึกว่ามันไม่ควรอยู่ในหีบไม้ซึ่งเป็นของของเจ้าของบ้าน และมันรู้สึกผิดที่กินขนมโดยไม่ได้รับอนุญาต
เมื่อเจ้าของบ้านกลับมาถึงบ้าน เขาพบว่ามีขนมหายไปจากหีบไม้ และพบรอยเท้าของหนูอยู่ในหีบ เจ้าของบ้านตัดสินใจตามหาหนูและพบกับน้อยหน่า
น้อยหน่าออกมาจากหีบไม้และพูดว่า “ฉันขอโทษที่เข้ามาในหีบไม้และกินขนมของท่าน ฉันแค่รู้สึกอยากรู้อยากเห็นและไม่คิดว่าจะทำให้ท่านไม่พอใจ”
เจ้าของบ้านยิ้มและพูดว่า “ไม่เป็นไร ฉันเข้าใจว่าความอยากรู้อยากเห็นนั้นเป็นธรรมชาติของทุกคน แต่ครั้งหน้าอย่าลืมขออนุญาตก่อนที่จะเข้ามาในที่ที่ไม่ใช่ของตนเอง”
จากวันนั้นเป็นต้นมา น้อยหน่าจึงเรียนรู้ที่จะเคารพทรัพย์สินของผู้อื่นและการขออนุญาตก่อนที่จะทำสิ่งใด ๆ
ข้อคิดจากนิทาน
นิทานนี้สอนให้เราเห็นถึงความสำคัญของการเคารพทรัพย์สินของผู้อื่นและการขออนุญาตก่อนที่จะทำการใด ๆ นอกจากนี้ยังสอนว่า การมีความอยากรู้อยากเห็นเป็นสิ่งที่ดี แต่การกระทำใด ๆ ควรทำด้วยความเคารพและรับผิดชอบ