กาลครั้งหนึ่ง มีลาตัวหนึ่งที่มักรู้สึกด้อยค่าตัวเอง มันคิดว่าไม่มีใครกลัวมันเพราะมันเป็นเพียงแค่ลา วันหนึ่ง ลาเดินไปเจอหนังสิงโตที่ชาวนายิงทิ้งไว้ หนังสิงโตนั้นดูน่าเกรงขามมาก ลาจึงเกิดความคิดว่า ถ้าหากมันใส่หนังสิงโตนี้ มันจะดูเหมือนสิงโตและทำให้สัตว์ทั้งหลายหวาดกลัว
ลาใส่หนังสิงโตคลุมตัวเองไว้และเริ่มเดินไปรอบๆ ป่า สัตว์ต่างๆ ที่เห็นลาคลุมหนังสิงโตต่างก็วิ่งหนีด้วยความตกใจ เพราะคิดว่าเป็นสิงโตจริงๆ ลารู้สึกภูมิใจในตัวเองมาก มันเริ่มคุยโวและส่งเสียงร้องดังลั่น แต่ทันทีที่มันอ้าปากร้อง เสียงที่ออกมานั้นเป็นเสียงร้องของลาไม่ใช่สิงโต สัตว์ทั้งหลายที่วิ่งหนีจึงรู้ความจริง และกลับมาหัวเราะเยาะลาอย่างสนุกสนาน
ในที่สุด ชาวนาที่เห็นสิ่งที่เกิดขึ้นก็เข้ามาถอดหนังสิงโตออกจากตัวลาและสั่งสอนว่า “เจ้าจะเป็นใครก็ต้องเป็นตัวของตัวเอง การปลอมตัวเป็นสิ่งที่เจ้าไม่ใช่นั้นจะนำมาซึ่งความอับอาย”
ข้อคิด:
นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า การพยายามปลอมตัวเป็นสิ่งที่เราไม่ใช่ หรือการพยายามหลอกลวงผู้อื่นเพื่อให้ได้ความเคารพหรือความกลัว ไม่สามารถทำได้ยาวนาน สุดท้ายความจริงจะปรากฏ และเราจะได้รับความอับอายกลับมาแทน