กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้วในป่าใหญ่ มีกระต่ายตัวหนึ่งที่ขึ้นชื่อเรื่องความเร็ว กระต่ายนั้นมักจะเยาะเย้ยสัตว์อื่นๆ ว่าไม่มีใครสามารถวิ่งเร็วได้เท่าตน วันหนึ่ง กระต่ายได้พบกับเต่าที่เดินอย่างช้าๆ กระต่ายหัวเราะเยาะเต่าและพูดว่า “เจ้าช่างช้าเสียจริง ข้าแค่กระโดดนิดเดียวก็ไปไกลกว่าเจ้าหลายเท่า”
เต่าแม้จะเดินช้า แต่ก็ไม่ท้อถอย มันตอบกลับกระต่ายว่า “บางครั้ง ความเร็วไม่ใช่สิ่งที่สำคัญที่สุดหรอก ความสม่ำเสมอต่างหากที่ทำให้ถึงเป้าหมายได้” กระต่ายหัวเราะเยาะและท้าทายเต่าว่า “ถ้าเจ้าเชื่ออย่างนั้นจริงๆ มาลองวิ่งแข่งกันดีกว่า แล้วจะได้เห็นว่าใครถึงเส้นชัยก่อน!”
เต่ารับคำท้าด้วยความสงบและไม่ลังเล วันต่อมา สัตว์ป่าได้มาชุมนุมกันเพื่อเป็นพยานในการแข่งขัน กระต่ายมั่นใจว่ามันจะชนะการแข่งขันโดยง่าย เมื่อสัญญาณเริ่มการแข่งขันดังขึ้น กระต่ายก็พุ่งออกตัวไปด้วยความเร็วสูง ทิ้งเต่าไว้ไกลด้านหลัง
กระต่ายวิ่งไปจนเหนื่อยและรู้สึกว่ามันวิ่งไปไกลมากจนเต่าไม่มีทางตามทันได้ มันจึงหยุดพักใต้ต้นไม้และหลับสนิทไปด้วยความประมาท
ในขณะนั้น เต่าก็เดินไปอย่างช้าๆ แต่สม่ำเสมอ ไม่หยุดพักและไม่ย่อท้อ เวลาผ่านไป กระทั่งเต่าเดินมาถึงจุดที่กระต่ายนอนหลับอยู่ และมันก็เดินผ่านกระต่ายไปโดยไม่หยุดพัก กระต่ายตื่นขึ้นมาเมื่อใกล้ถึงเส้นชัย และเห็นว่าเต่าใกล้จะถึงเส้นชัยแล้ว กระต่ายจึงรีบวิ่งตามไปด้วยความเร็วเต็มที่ แต่มันสายเกินไป เต่าก็ถึงเส้นชัยก่อนและชนะการแข่งขันไปในที่สุด
ข้อคิด:
นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า ความเร็วและความสามารถไม่ได้การันตีความสำเร็จหากปราศจากความตั้งใจและความพยายามอย่างต่อเนื่อง การประมาทและมั่นใจเกินไปอาจทำให้เราพลาดเป้าหมายที่ตั้งไว้ได้ ในขณะที่ความอดทนและความสม่ำเสมอจะนำพาเราไปสู่ความสำเร็จในระยะยาว