วันหนึ่ง หมาจิ้งจอกตัวหนึ่งกำลังเดินเล่นอยู่ในป่า ขณะที่มันกำลังวิ่งไล่ตามนกตัวหนึ่งด้วยความสนุก มันก็ไม่ทันระวัง และพลาดตกลงไปในพงหนาม พงหนามนั้นเต็มไปด้วยกิ่งหนามแหลมคม หมาจิ้งจอกรู้สึกเจ็บปวดและทรมานอย่างมาก
หมาจิ้งจอกพยายามดิ้นรนเพื่อหนีออกจากพงหนาม มันคิดว่าถ้าหากยิ่งดิ้นแรง หนามที่เกี่ยวอยู่ตามตัวจะหลุดออกไป แต่ทุกครั้งที่มันดิ้น หนามก็ยิ่งฝังลึกลงไปในผิวหนังของมันมากขึ้น ทำให้มันเจ็บมากกว่าเดิม สุดท้าย หมาจิ้งจอกหยุดดิ้นและเริ่มคิดทบทวนใหม่ มันค่อย ๆ สงบลงและค่อย ๆ เคลื่อนตัวอย่างระมัดระวังจนสามารถหลุดออกมาจากพงหนามได้โดยไม่ได้รับบาดเจ็บมากขึ้น
นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า ในบางสถานการณ์ การใจร้อนและแก้ปัญหาโดยไม่คิดอาจทำให้ปัญหาหนักขึ้น การใจเย็นและใช้สติในการแก้ปัญหาเป็นสิ่งสำคัญ