Category: นิทาน

กาลครั้งหนึ่ง มีสิงโตตัวใหญ่และน่าเกรงขามอาศัยอยู่ในป่าลึก มันเป็นสัตว์ที่แข็งแกร่งที่สุดในป่า ทำให้สัตว์ทุกตัวต่างเกรงกลัว วันหนึ่ง สิงโตเดินทางผ่านหมู่บ้านเล็ก ๆ และบังเอิญพบกับคนตัดไม้ผู้หนึ่งกำลังทำงานอย่างขยันขันแข็งอยู่ที่ขอบป่า คนตัดไม้ใช้ขวานฟันต้นไม้อย่างชำนาญ โดยไม่รู้ว่าสิงโตกำลังมองดูอยู่จากระยะไกล สิงโตอยากรู้ว่ามนุษย์ผู้แข็งแกร่งที่สุดในหมู่บ้านมีพลังขนาดไหน จึงเดินเข้าไปหาเพื่อทดสอบความกล้าหาญของคนตัดไม้ เมื่อสิงโตมาถึง คนตัดไม้ไม่ได้แสดงท่าทีตื่นตกใจแม้แต่น้อย เขาหันมายิ้มและพูดว่า “เจ้าสิงโต เจ้าคงเป็นราชาแห่งป่าใช่ไหม แต่เจ้าไม่ใช่สิ่งที่ข้าต้องกลัวหรอก” สิงโตประหลาดใจมากและถามว่า “ทำไมเจ้าจึงไม่กลัวข้า ข้าเป็นสัตว์ที่น่าเกรงขามที่สุดในป่า!” คนตัดไม้ตอบอย่างเรียบง่ายว่า “ข้าไม่ได้กลัวเจ้า เพราะข้ารู้ว่า หากข้ามีสติและใช้ปัญญา ข้าก็สามารถเอาชนะเจ้าด้วยเครื่องมือของข้าได้” สิงโตฟังแล้วรู้สึกทึ่งในความกล้าหาญและปัญญาของคนตัดไม้ มันจึงเดินจากไปโดยไม่คิดทำร้าย นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า: ความกล้าหาญและปัญญาสามารถเอาชนะความน่าเกรงขามและความแข็งแกร่งได้

กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว ในทุ่งหญ้าที่เงียบสงบแห่งหนึ่ง มีกลุ่มฝูงแกะอาศัยอยู่ร่วมกันอย่างมีความสุข ทุกวันพวกแกะจะออกไปหาหญ้ากินตามทุ่งโดยไม่ต้องกังวลเรื่องอันตรายใด ๆ เพราะพวกมันมีสุนัขเลี้ยงแกะคอยเฝ้าระวังอยู่เสมอ แต่แล้ววันหนึ่ง หมาป่าผู้หิวโหยก็ปรากฏตัวขึ้น มันเฝ้าดูแกะมาหลายวันและพยายามหาทางจับแกะกินเป็นอาหาร ทว่าไม่สามารถทำได้เพราะสุนัขเลี้ยงแกะคอยเฝ้าระวังอยู่ตลอดเวลา หมาป่าจึงคิดแผนการอันชาญฉลาดขึ้นมา มันไปพบซากแกะที่ตายแล้ว จึงลอกหนังแกะออกมาสวมใส่ หมาป่าปลอมตัวเป็นแกะและเดินเข้าไปในฝูงแกะโดยไม่มีใครสงสัย แม้แต่สุนัขเลี้ยงแกะก็ไม่ทันสังเกตเห็นความผิดปกติ หมาป่าเดินปะปนอยู่ในฝูงแกะราวกับมันเป็นหนึ่งในฝูง จากนั้นหมาป่าก็ค่อย ๆ เลือกเหยื่อของมันอย่างใจเย็น เมื่อค่ำลงและฝูงแกะกลับเข้าคอก หมาป่าก็ยังอยู่ในฝูงด้วย มันเลือกจับแกะตัวที่อ้วนที่สุดมากินเป็นอาหารในยามกลางคืน โดยที่ไม่มีใครรู้ว่ามีหมาป่าอยู่ในฝูงแกะ วันต่อมา หมาป่าก็ทำแบบเดิมอีกครั้ง มันอิ่มท้องทุกคืนจากการปลอมตัวเป็นแกะ วันหนึ่ง คนเลี้ยงแกะสังเกตเห็นว่ามีแกะหายไปเรื่อย ๆ เขาจึงเฝ้าดูพฤติกรรมของฝูงแกะอย่างใกล้ชิด…

กาลครั้งหนึ่ง มีไก่ตัวหนึ่งที่อาศัยอยู่ในฟาร์ม มันเป็นไก่ที่มีนิสัยชอบขันทุกเช้าตรู่ ไก่ตัวนี้เชื่อว่าเมื่อมันขัน พระอาทิตย์จึงจะขึ้นมาให้แสงสว่างและเริ่มต้นวันใหม่ ไก่จึงขันอย่างตั้งใจทุกเช้าโดยไม่ขาด เชื่อมั่นว่าตนเองเป็นผู้ทำให้โลกสว่างและพระอาทิตย์ขึ้น วันหนึ่ง ไก่ตื่นสายและไม่ทันได้ขันในเวลาปกติ มันรู้สึกกังวลใจอย่างมาก เพราะคิดว่าถ้าตนไม่ขัน พระอาทิตย์จะไม่ขึ้น แต่แล้วเมื่อมันออกมานอกเล้า มันก็พบว่าพระอาทิตย์ขึ้นมาแล้วโดยที่ไม่ต้องอาศัยเสียงขันของมันเลย ไก่รู้สึกตกใจและอายที่ตัวเองเคยเข้าใจผิดมาตลอด มันจึงได้เรียนรู้ว่าโลกยังคงดำเนินไปตามวิถีของมันเอง ไม่ได้ขึ้นอยู่กับตนแต่อย่างใด ข้อคิด:นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า เราไม่ควรคิดว่าตนเองเป็นศูนย์กลางของทุกสิ่ง เพราะบางครั้งสิ่งต่างๆ ในโลกไม่ได้ขึ้นอยู่กับเรา ความถ่อมตนและการเข้าใจในความเป็นจริงจะช่วยให้เรามีชีวิตที่สงบสุขยิ่งขึ้น

กาลครั้งหนึ่งในฤดูร้อนอันอบอุ่น มดขยันขันแข็งตัวหนึ่งกำลังทำงานเก็บเมล็ดพืชและอาหารเข้าสู่รังของมันเพื่อเตรียมพร้อมสำหรับฤดูหนาวที่กำลังจะมาถึง มันทำงานไม่หยุดหย่อน เดินไปกลับระหว่างรังกับทุ่งหญ้าด้วยความขยันขันแข็ง ในเวลาเดียวกัน ตั๊กแตนซึ่งชอบเล่นดนตรีและร้องเพลง ไม่สนใจที่จะทำงานหรือเก็บอาหาร มันร้องเพลงอย่างสนุกสนานและหัวเราะเยาะมด “ทำไมเจ้าต้องทำงานหนักในวันที่อากาศดีอย่างนี้? มาพักผ่อนและร้องเพลงกับข้าดีกว่า!” มดตอบกลับอย่างสงบว่า “ข้ากำลังเตรียมอาหารไว้สำหรับฤดูหนาวที่จะมาถึง ถ้าเจ้าไม่เตรียมตัวไว้ เจ้าจะไม่มีอาหารกินเมื่อลมหนาวพัดมา” ตั๊กแตนยังคงหัวเราะเยาะมดและพูดว่า “ฤดูหนาวยังอีกนาน ข้าไม่จำเป็นต้องกังวล” จากนั้นมันก็เล่นดนตรีต่อไปโดยไม่สนใจคำเตือนของมด เวลาผ่านไป ฤดูหนาวมาถึง ทุ่งหญ้ากลายเป็นน้ำแข็งและอาหารหายาก ตั๊กแตนที่ไม่ได้เตรียมอาหารไว้ก็เริ่มรู้สึกหิว มันจึงไปหามดและขอแบ่งปันอาหาร มดที่เตรียมอาหารไว้อย่างเพียงพอ สามารถอยู่รอดได้ในฤดูหนาว แต่ตั๊กแตนกลับต้องทนกับความหนาวและหิวโหยเพราะความประมาทของตนเอง ข้อคิด:นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า การขยันทำงานและเตรียมตัวล่วงหน้าเป็นสิ่งสำคัญ อย่ามัวแต่สนุกสนานหรือประมาทในเวลาที่ควรทำงาน เพราะผลของการเตรียมพร้อมจะทำให้เรารอดพ้นจากความลำบากในอนาคต

กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว มีกลุ่มลิงอาศัยอยู่ในป่าลึก วันหนึ่ง ขณะที่ลิงตัวหนึ่งกำลังเดินเล่นตามปกติ มันได้พบแหวนทองคำวงหนึ่งตกอยู่บนพื้น แหวนวงนี้เป็นของมีค่า ลิงเห็นแสงวาววับของแหวนก็รู้สึกตื่นเต้นและคิดว่าแหวนนี้จะทำให้มันมีอำนาจและความสุข ลิงจึงสวมแหวนไว้ที่นิ้วและภูมิใจมาก เมื่อกลับไปถึงกลุ่มลิงเพื่อนๆ ต่างสนใจแหวนวงนี้ พากันชมเชยและแสดงความอิจฉา ลิงจึงคิดว่าแหวนทำให้มันเหนือกว่าลิงตัวอื่นๆ มันเริ่มแสดงความหยิ่งยโส คุยโวและใช้แหวนเป็นเครื่องหมายของความเป็นผู้นำ ลิงมัวแต่สนใจแหวนทองคำและไม่ใส่ใจสิ่งอื่นๆ มันเอาแต่หมุนแหวนเล่นจนสุดท้ายแหวนหลุดจากนิ้วและกลิ้งตกลงไปในแม่น้ำ ลิงพยายามลงไปตามหาแหวนในน้ำ แต่ไม่สามารถหาเจอ ลิงเสียใจมาก และตระหนักได้ว่าความสุขและคุณค่าของตนเองไม่ได้อยู่ที่สิ่งของภายนอกหรือแหวนทองคำ แต่เป็นสิ่งที่อยู่ภายในตัวของมันเอง ข้อคิด:นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า การยึดติดกับสิ่งของภายนอกหรือสิ่งที่ดูมีคุณค่าอย่างชั่วคราวนั้นไม่ทำให้เรามีความสุขอย่างแท้จริง คุณค่าของคนไม่ได้อยู่ที่สิ่งของที่ครอบครอง แต่เป็นความดีและความจริงใจที่มีอยู่ในตัวเราเอง

ในหมู่บ้านเล็กๆ หนูตัวหนึ่งอาศัยอยู่ในบ้านหลังใหญ่ซึ่งมีหีบไม้สวยงามวางอยู่มุมหนึ่งของห้อง หนูตัวนี้มีชื่อว่า “น้อยหน่า” ซึ่งเป็นหนูที่ฉลาดและมีความคิดสร้างสรรค์ วันหนึ่ง น้อยหน่าตัดสินใจที่จะสำรวจหีบไม้ในบ้าน หลังจากที่เห็นเจ้าของบ้านเปิดหีบไม้และนำของออกไป หลายครั้งแล้ว มันรู้สึกอยากรู้ว่ามีอะไรอยู่ในนั้น เมื่อได้โอกาส น้อยหน่าก็ปีนขึ้นไปที่หีบไม้และเปิดฝาหีบออก พบว่าในหีบมีของล้ำค่าและของเก่าแก่หลายชิ้น แต่ที่สำคัญที่สุดคือมีขนมที่อร่อยอยู่มากมาย น้อยหน่าตื่นเต้นและเริ่มทานขนมที่พบในหีบ หลังจากทานขนมไปแล้ว น้อยหน่าก็รู้สึกถึงความไม่สบายใจ มันเริ่มรู้สึกว่ามันไม่ควรอยู่ในหีบไม้ซึ่งเป็นของของเจ้าของบ้าน และมันรู้สึกผิดที่กินขนมโดยไม่ได้รับอนุญาต เมื่อเจ้าของบ้านกลับมาถึงบ้าน เขาพบว่ามีขนมหายไปจากหีบไม้ และพบรอยเท้าของหนูอยู่ในหีบ เจ้าของบ้านตัดสินใจตามหาหนูและพบกับน้อยหน่า น้อยหน่าออกมาจากหีบไม้และพูดว่า “ฉันขอโทษที่เข้ามาในหีบไม้และกินขนมของท่าน ฉันแค่รู้สึกอยากรู้อยากเห็นและไม่คิดว่าจะทำให้ท่านไม่พอใจ” เจ้าของบ้านยิ้มและพูดว่า “ไม่เป็นไร ฉันเข้าใจว่าความอยากรู้อยากเห็นนั้นเป็นธรรมชาติของทุกคน แต่ครั้งหน้าอย่าลืมขออนุญาตก่อนที่จะเข้ามาในที่ที่ไม่ใช่ของตนเอง”…