Tag: นิทาน

กาลครั้งหนึ่ง มีสิงโตตัวใหญ่และน่าเกรงขามอาศัยอยู่ในป่าลึก มันเป็นสัตว์ที่แข็งแกร่งที่สุดในป่า ทำให้สัตว์ทุกตัวต่างเกรงกลัว วันหนึ่ง สิงโตเดินทางผ่านหมู่บ้านเล็ก ๆ และบังเอิญพบกับคนตัดไม้ผู้หนึ่งกำลังทำงานอย่างขยันขันแข็งอยู่ที่ขอบป่า คนตัดไม้ใช้ขวานฟันต้นไม้อย่างชำนาญ โดยไม่รู้ว่าสิงโตกำลังมองดูอยู่จากระยะไกล สิงโตอยากรู้ว่ามนุษย์ผู้แข็งแกร่งที่สุดในหมู่บ้านมีพลังขนาดไหน จึงเดินเข้าไปหาเพื่อทดสอบความกล้าหาญของคนตัดไม้ เมื่อสิงโตมาถึง คนตัดไม้ไม่ได้แสดงท่าทีตื่นตกใจแม้แต่น้อย เขาหันมายิ้มและพูดว่า “เจ้าสิงโต เจ้าคงเป็นราชาแห่งป่าใช่ไหม แต่เจ้าไม่ใช่สิ่งที่ข้าต้องกลัวหรอก” สิงโตประหลาดใจมากและถามว่า “ทำไมเจ้าจึงไม่กลัวข้า ข้าเป็นสัตว์ที่น่าเกรงขามที่สุดในป่า!” คนตัดไม้ตอบอย่างเรียบง่ายว่า “ข้าไม่ได้กลัวเจ้า เพราะข้ารู้ว่า หากข้ามีสติและใช้ปัญญา ข้าก็สามารถเอาชนะเจ้าด้วยเครื่องมือของข้าได้” สิงโตฟังแล้วรู้สึกทึ่งในความกล้าหาญและปัญญาของคนตัดไม้ มันจึงเดินจากไปโดยไม่คิดทำร้าย นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า: ความกล้าหาญและปัญญาสามารถเอาชนะความน่าเกรงขามและความแข็งแกร่งได้

กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว ในทุ่งหญ้าที่เงียบสงบแห่งหนึ่ง มีกลุ่มฝูงแกะอาศัยอยู่ร่วมกันอย่างมีความสุข ทุกวันพวกแกะจะออกไปหาหญ้ากินตามทุ่งโดยไม่ต้องกังวลเรื่องอันตรายใด ๆ เพราะพวกมันมีสุนัขเลี้ยงแกะคอยเฝ้าระวังอยู่เสมอ แต่แล้ววันหนึ่ง หมาป่าผู้หิวโหยก็ปรากฏตัวขึ้น มันเฝ้าดูแกะมาหลายวันและพยายามหาทางจับแกะกินเป็นอาหาร ทว่าไม่สามารถทำได้เพราะสุนัขเลี้ยงแกะคอยเฝ้าระวังอยู่ตลอดเวลา หมาป่าจึงคิดแผนการอันชาญฉลาดขึ้นมา มันไปพบซากแกะที่ตายแล้ว จึงลอกหนังแกะออกมาสวมใส่ หมาป่าปลอมตัวเป็นแกะและเดินเข้าไปในฝูงแกะโดยไม่มีใครสงสัย แม้แต่สุนัขเลี้ยงแกะก็ไม่ทันสังเกตเห็นความผิดปกติ หมาป่าเดินปะปนอยู่ในฝูงแกะราวกับมันเป็นหนึ่งในฝูง จากนั้นหมาป่าก็ค่อย ๆ เลือกเหยื่อของมันอย่างใจเย็น เมื่อค่ำลงและฝูงแกะกลับเข้าคอก หมาป่าก็ยังอยู่ในฝูงด้วย มันเลือกจับแกะตัวที่อ้วนที่สุดมากินเป็นอาหารในยามกลางคืน โดยที่ไม่มีใครรู้ว่ามีหมาป่าอยู่ในฝูงแกะ วันต่อมา หมาป่าก็ทำแบบเดิมอีกครั้ง มันอิ่มท้องทุกคืนจากการปลอมตัวเป็นแกะ วันหนึ่ง คนเลี้ยงแกะสังเกตเห็นว่ามีแกะหายไปเรื่อย ๆ เขาจึงเฝ้าดูพฤติกรรมของฝูงแกะอย่างใกล้ชิด…

กาลครั้งหนึ่ง มีไก่ตัวหนึ่งที่อาศัยอยู่ในฟาร์ม มันเป็นไก่ที่มีนิสัยชอบขันทุกเช้าตรู่ ไก่ตัวนี้เชื่อว่าเมื่อมันขัน พระอาทิตย์จึงจะขึ้นมาให้แสงสว่างและเริ่มต้นวันใหม่ ไก่จึงขันอย่างตั้งใจทุกเช้าโดยไม่ขาด เชื่อมั่นว่าตนเองเป็นผู้ทำให้โลกสว่างและพระอาทิตย์ขึ้น วันหนึ่ง ไก่ตื่นสายและไม่ทันได้ขันในเวลาปกติ มันรู้สึกกังวลใจอย่างมาก เพราะคิดว่าถ้าตนไม่ขัน พระอาทิตย์จะไม่ขึ้น แต่แล้วเมื่อมันออกมานอกเล้า มันก็พบว่าพระอาทิตย์ขึ้นมาแล้วโดยที่ไม่ต้องอาศัยเสียงขันของมันเลย ไก่รู้สึกตกใจและอายที่ตัวเองเคยเข้าใจผิดมาตลอด มันจึงได้เรียนรู้ว่าโลกยังคงดำเนินไปตามวิถีของมันเอง ไม่ได้ขึ้นอยู่กับตนแต่อย่างใด ข้อคิด:นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า เราไม่ควรคิดว่าตนเองเป็นศูนย์กลางของทุกสิ่ง เพราะบางครั้งสิ่งต่างๆ ในโลกไม่ได้ขึ้นอยู่กับเรา ความถ่อมตนและการเข้าใจในความเป็นจริงจะช่วยให้เรามีชีวิตที่สงบสุขยิ่งขึ้น

กาลครั้งหนึ่งในฤดูร้อนอันอบอุ่น มดขยันขันแข็งตัวหนึ่งกำลังทำงานเก็บเมล็ดพืชและอาหารเข้าสู่รังของมันเพื่อเตรียมพร้อมสำหรับฤดูหนาวที่กำลังจะมาถึง มันทำงานไม่หยุดหย่อน เดินไปกลับระหว่างรังกับทุ่งหญ้าด้วยความขยันขันแข็ง ในเวลาเดียวกัน ตั๊กแตนซึ่งชอบเล่นดนตรีและร้องเพลง ไม่สนใจที่จะทำงานหรือเก็บอาหาร มันร้องเพลงอย่างสนุกสนานและหัวเราะเยาะมด “ทำไมเจ้าต้องทำงานหนักในวันที่อากาศดีอย่างนี้? มาพักผ่อนและร้องเพลงกับข้าดีกว่า!” มดตอบกลับอย่างสงบว่า “ข้ากำลังเตรียมอาหารไว้สำหรับฤดูหนาวที่จะมาถึง ถ้าเจ้าไม่เตรียมตัวไว้ เจ้าจะไม่มีอาหารกินเมื่อลมหนาวพัดมา” ตั๊กแตนยังคงหัวเราะเยาะมดและพูดว่า “ฤดูหนาวยังอีกนาน ข้าไม่จำเป็นต้องกังวล” จากนั้นมันก็เล่นดนตรีต่อไปโดยไม่สนใจคำเตือนของมด เวลาผ่านไป ฤดูหนาวมาถึง ทุ่งหญ้ากลายเป็นน้ำแข็งและอาหารหายาก ตั๊กแตนที่ไม่ได้เตรียมอาหารไว้ก็เริ่มรู้สึกหิว มันจึงไปหามดและขอแบ่งปันอาหาร มดที่เตรียมอาหารไว้อย่างเพียงพอ สามารถอยู่รอดได้ในฤดูหนาว แต่ตั๊กแตนกลับต้องทนกับความหนาวและหิวโหยเพราะความประมาทของตนเอง ข้อคิด:นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า การขยันทำงานและเตรียมตัวล่วงหน้าเป็นสิ่งสำคัญ อย่ามัวแต่สนุกสนานหรือประมาทในเวลาที่ควรทำงาน เพราะผลของการเตรียมพร้อมจะทำให้เรารอดพ้นจากความลำบากในอนาคต

กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว มีกลุ่มลิงอาศัยอยู่ในป่าลึก วันหนึ่ง ขณะที่ลิงตัวหนึ่งกำลังเดินเล่นตามปกติ มันได้พบแหวนทองคำวงหนึ่งตกอยู่บนพื้น แหวนวงนี้เป็นของมีค่า ลิงเห็นแสงวาววับของแหวนก็รู้สึกตื่นเต้นและคิดว่าแหวนนี้จะทำให้มันมีอำนาจและความสุข ลิงจึงสวมแหวนไว้ที่นิ้วและภูมิใจมาก เมื่อกลับไปถึงกลุ่มลิงเพื่อนๆ ต่างสนใจแหวนวงนี้ พากันชมเชยและแสดงความอิจฉา ลิงจึงคิดว่าแหวนทำให้มันเหนือกว่าลิงตัวอื่นๆ มันเริ่มแสดงความหยิ่งยโส คุยโวและใช้แหวนเป็นเครื่องหมายของความเป็นผู้นำ ลิงมัวแต่สนใจแหวนทองคำและไม่ใส่ใจสิ่งอื่นๆ มันเอาแต่หมุนแหวนเล่นจนสุดท้ายแหวนหลุดจากนิ้วและกลิ้งตกลงไปในแม่น้ำ ลิงพยายามลงไปตามหาแหวนในน้ำ แต่ไม่สามารถหาเจอ ลิงเสียใจมาก และตระหนักได้ว่าความสุขและคุณค่าของตนเองไม่ได้อยู่ที่สิ่งของภายนอกหรือแหวนทองคำ แต่เป็นสิ่งที่อยู่ภายในตัวของมันเอง ข้อคิด:นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า การยึดติดกับสิ่งของภายนอกหรือสิ่งที่ดูมีคุณค่าอย่างชั่วคราวนั้นไม่ทำให้เรามีความสุขอย่างแท้จริง คุณค่าของคนไม่ได้อยู่ที่สิ่งของที่ครอบครอง แต่เป็นความดีและความจริงใจที่มีอยู่ในตัวเราเอง

ในเมืองที่เต็มไปด้วยความคึกคัก มีหนูตัวหนึ่งชื่อว่า รีมี (Remy) ที่รู้จักกันดีในฐานะหนูที่ฉลาดและช่างสงสัย วันหนึ่งขณะที่รีมีออกสำรวจตลาดที่พลุกพล่าน เขาได้พบกับร้านขายหอยนางรมเล็กๆ ร้านนี้เป็นร้านที่ขายหอยนางรมสดๆ และเจ้าของร้านเป็นชายชราที่มีดวงตาสดใส รีมีรู้สึกสนใจในสิ่งที่เห็น เขาจึงเข้าไปใกล้ร้านนั้น เจ้าของร้านเห็นหนูตัวเล็กและยิ้มให้กับเขา และตัดสินใจจะเล่าเรื่องที่เกี่ยวกับหอยนางรมให้ฟัง “รู้ไหม,” เจ้าของร้านกล่าว “หอยนางรมมีวิธีพิเศษในการจัดการกับสิ่งที่ทำให้มันรู้สึกไม่สบายใจ” รีมีรู้สึกสงสัย “มันคืออะไร?” เขาถาม เจ้าของร้านอธิบายว่า “เมื่อหอยนางรมได้รับเม็ดทรายหรือสิ่งที่เล็กๆ แต่ทำให้มันรู้สึกระคายเคือง มันจะเริ่มหลั่งสารที่เรียกว่านาเคอร์เพื่อหุ้มสิ่งระคายเคืองนั้น และเมื่อเวลาผ่านไป นาเคอร์จะทับถมกันจนเกิดเป็นไข่มุกที่สวยงาม” รีมีรู้สึกทึ่ง “ดังนั้นหอยนางรมแปลงสิ่งที่ไม่พึงประสงค์ให้กลายเป็นสิ่งสวยงาม?” “ใช่เลย,” เจ้าของร้านตอบ รีมีคิดถึงบทเรียนนี้ขณะเขาเดินออกไป…

กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว ในป่าลึกที่อุดมสมบูรณ์ไปด้วยต้นไม้และสัตว์ป่านานาชนิด มีลิงตัวหนึ่งที่ชาญฉลาดและว่องไว มันมีเพื่อนเป็นหมาจิ้งจอกผู้เจ้าเล่ห์ ทั้งสองมักจะทำกิจกรรมต่าง ๆ ด้วยกัน แต่ลึก ๆ แล้ว หมาจิ้งจอกกลับอิจฉาลิงที่เป็นที่รักของสัตว์อื่น ๆ ในป่า วันหนึ่ง หมาจิ้งจอกเกิดความคิดร้ายขึ้นในใจ มันคิดจะหาวิธีหลอกลิงให้ตกอยู่ในอันตราย จึงวางแผนอย่างแยบยล หมาจิ้งจอกบอกลิงว่า “เจ้าลิง ข้าได้ยินมาว่ามีสวนผลไม้ลึกลับอยู่ในป่าลึก เต็มไปด้วยผลไม้หวานฉ่ำมากมาย แต่ต้องผ่านหน้าผาที่สูงชันและอันตราย ข้ารู้ว่าเจ้ามีความสามารถที่จะปีนป่ายได้ดี เราน่าจะไปลองกันดูนะ” ลิงหลงเชื่อคำพูดของหมาจิ้งจอก จึงตอบตกลงทั้ง ๆ ที่ไม่เคยรู้จักสวนผลไม้นั้นมาก่อน ทั้งสองจึงออกเดินทางไปยังหน้าผาที่หมาจิ้งจอกกล่าวถึง เมื่อมาถึงหน้าผา…

กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว ในป่าที่ห่างไกลมีสิงโตผู้สง่างาม เป็นราชาแห่งสัตว์ทั้งหลาย สิงโตมีเพื่อนเป็นลาตัวหนึ่ง ลาตัวนี้ไม่ฉลาดมากนัก แต่ก็มีความกล้าหาญ แม้บางครั้งจะดูไร้สาระในสายตาของสัตว์อื่น ๆ วันหนึ่ง สิงโตและลาตัดสินใจจะไปล่าสัตว์ด้วยกัน สิงโตเสนอแผนให้ลาทำเสียงดังเพื่อไล่เหยื่อออกมา ส่วนสิงโตจะซ่อนตัวอยู่ใกล้ ๆ และจับเหยื่อที่วิ่งหนีออกมา ลาจึงทำตามที่สิงโตบอก มันร้องเสียงดังไปทั่วป่า เสียงนั้นดังก้องไปทุกทิศทาง ทำให้สัตว์ต่าง ๆ ในป่าตกใจกลัว พวกมันต่างพากันวิ่งหนีออกมาจากที่ซ่อน สิงโตจึงกระโจนเข้าจับสัตว์เหล่านั้นอย่างง่ายดาย หลังจากนั้น สิงโตและลาได้นั่งพัก ลารู้สึกภาคภูมิใจในตนเองที่สามารถทำให้สัตว์อื่น ๆ ตกใจกลัว มันจึงพูดกับสิงโตว่า “เห็นไหม ข้าก็เก่งไม่แพ้เจ้าเลย…

กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว ในป่าลึกที่เต็มไปด้วยต้นไม้สูงใหญ่และสัตว์นานาชนิด มีสัตว์สองตัวที่ถือว่าเป็นราชาแห่งป่า คือเสือและสิงโต ทั้งสองต่างก็มีพละกำลังที่เหนือกว่าสัตว์ตัวอื่นในป่า และด้วยเหตุนี้เอง ทั้งเสือและสิงโตต่างก็มีความภาคภูมิใจในความสามารถของตนเอง วันหนึ่ง เสือเดินทางไปที่ลำธารเพื่อล่าหากวางสำหรับมื้อเย็น แต่เมื่อมันมาถึงที่ลำธาร มันก็พบว่ากวางที่มันตั้งใจจะล่าได้ถูกสิงโตล่าไปก่อนแล้ว เสือรู้สึกโกรธมาก “เจ้านี่ช่างกล้าดีที่มาขโมยเหยื่อของข้า!” เสือคำรามเสียงดัง สิงโตหันมามองเสือแล้วตอบอย่างไม่สะทกสะท้าน “ข้าล่าได้ก็ถือว่าเป็นของข้า ใครมีพลังมากกว่าก็ย่อมได้เปรียบในป่านี้” เสือไม่ยอมแพ้ และท้าทายสิงโตว่า “หากเจ้าคิดว่าเจ้าเป็นราชาที่แท้จริง เรามาท้าทายกัน ใครแข็งแกร่งกว่าก็จะได้ครองป่าแห่งนี้” สิงโตยิ้มอย่างมั่นใจและตอบตกลง ทั้งสองตกลงกันว่าจะท้าทายกันที่ลานหินกลางป่า ซึ่งเป็นที่ที่สัตว์ทุกตัวในป่ารู้จักและเคารพ เพราะเป็นที่ที่ใช้ในการตัดสินความยิ่งใหญ่ของราชาแห่งป่า เมื่อถึงวันนัดหมาย สัตว์ทั้งหลายต่างก็มาเฝ้าดูการแข่งขันระหว่างเสือกับสิงโต พวกมันต่างตื่นเต้นและสงสัยว่าใครจะเป็นผู้ชนะในการท้าทายครั้งนี้ การต่อสู้เริ่มขึ้น…

ในทุ่งหญ้ากว้างใหญ่มีฝูงแกะอาศัยอยู่พร้อมกับสุนัขเลี้ยงแกะที่คอยดูแลอย่างใกล้ชิด วันหนึ่ง หมาป่าตัวหนึ่งเดินผ่านมาทางทุ่งหญ้า มันเห็นฝูงแกะกำลังกินหญ้าอย่างสงบสุข หมาป่าจึงคิดว่านี่เป็นโอกาสอันดีที่จะได้ล่าแกะสักตัวเพื่อประทังความหิว หมาป่าจึงค่อยๆ แอบเข้าไปใกล้ฝูงแกะ แต่ไม่ทันไร สุนัขเลี้ยงแกะก็สังเกตเห็นหมาป่า มันเห่าดังลั่นและวิ่งเข้ามาไล่หมาป่า หมาป่าตกใจและวิ่งหนีอย่างรวดเร็ว แต่ยังไม่ละความพยายาม มันจึงคิดแผนใหม่ วันรุ่งขึ้น หมาป่าปลอมตัวเป็นแกะ มันคลุกตัวลงในดินโคลนและหญ้า ทำให้ขนของมันดูเหมือนขนแกะ เมื่อมันกลับมาที่ทุ่งหญ้า สุนัขเลี้ยงแกะไม่สามารถแยกแยะหมาป่าจากแกะได้ หมาป่าจึงสามารถเข้ามาใกล้ฝูงแกะได้อย่างง่ายดาย เมื่อเวลากลางคืนมาถึง และสุนัขเลี้ยงแกะหลับไป หมาป่าที่ปลอมตัวเป็นแกะจึงเริ่มเลือกเหยื่อของมัน แต่มันไม่รู้ว่าแกะตัวหนึ่งได้สังเกตเห็นว่ามีบางอย่างผิดปกติ แกะตัวนั้นจึงปลุกเพื่อนๆ และพวกมันก็พากันวิ่งหนี เมื่อหมาป่ารู้ว่ามันถูกจับได้ มันจึงถอดหน้ากากแกะออกและพยายามล่าแกะ แต่มันก็ช้าไปแล้ว แกะทั้งหมดหนีไปยังที่ปลอดภัย…