ความสำคัญของหลักภาษาไทย
ภาษาไทยเป็นเอกลักษณ์ประจำชาติและเป็นมรดกทางวัฒนธรรมที่สำคัญ การเรียนรู้หลักภาษาไทยช่วยให้เราสามารถสื่อสารได้อย่างถูกต้องและมีประสิทธิภาพ เว็บไซต์นี้รวบรวมความรู้พื้นฐานเกี่ยวกับหลักภาษาไทยที่ควรทราบ
ชนิดของคำเพิ่มเติม
คำบุพบท คำสันธาน และคำอุทาน
โครงสร้างประโยค
ประโยคบอกเล่า คำถาม ปฏิเสธ และอื่นๆ
การสร้างคำ
คำซ้อน คำประสม คำซ้ำ และคำสนธิ
คำราชาศัพท์
คำราชาศัพท์เบื้องต้นและคำสุภาพ
ชนิดของคำเพิ่มเติม
คำบุพบท
คำบุพบท คือ คำที่ใช้นำหน้าคำนามหรือคำสรรพนาม เพื่อบอกตำแหน่ง ทิศทาง เวลา หรือความสัมพันธ์ต่างๆ
ตัวอย่างคำบุพบท
- บุพบทบอกสถานที่: ใน บน ใต้ เหนือ หน้า หลัง นอก
- บุพบทบอกเวลา: เมื่อ ตั้งแต่ จนกระทั่ง ระหว่าง
- บุพบทบอกความสัมพันธ์: กับ แก่ แด่ โดย ด้วย สำหรับ
คำสันธาน
คำสันธาน คือ คำที่ใช้เชื่อมคำ วลี หรือประโยคเข้าด้วยกัน เพื่อแสดงความสัมพันธ์ระหว่างข้อความ
ประเภทของคำสันธาน
- สันธานเชื่อมความคล้อยตามกัน: และ กับ รวมทั้ง ตลอดจน
- สันธานเชื่อมความขัดแย้ง: แต่ แต่ว่า ทว่า กระนั้น
- สันธานเชื่อมความให้เลือก: หรือ มิฉะนั้น ไม่เช่นนั้น
- สันธานเชื่อมความเป็นเหตุเป็นผล: เพราะ เพราะว่า เนื่องจาก ดังนั้น
คำอุทาน
คำอุทาน คือ คำที่เปล่งออกมาเพื่อแสดงอารมณ์ความรู้สึกต่างๆ โดยไม่มีความหมายเฉพาะเจาะจง
ตัวอย่างคำอุทาน
- อุทานแสดงความดีใจ: ไชโย ว้าว เย้
- อุทานแสดงความเสียใจ: อนิจจา โธ่เอ๋ย
- อุทานแสดงความประหลาดใจ: อ้าว เอ๊ะ หา อุ๊ย
- อุทานแสดงความเจ็บปวด: โอ๊ย อุ๊ย อ๊าก
- อุทานเลียนเสียงธรรมชาติ: ตูม ปัง ฉึ่ง
โครงสร้างประโยค
ประโยคบอกเล่า
ประโยคบอกเล่า คือ ประโยคที่กล่าวถึงข้อเท็จจริงหรือเหตุการณ์ต่างๆ
ตัวอย่าง:
- ฉันกำลังอ่านหนังสือ
- เขาเป็นนักเรียน
- พวกเราไปเที่ยวทะเลเมื่อวานนี้
ประโยคคำถาม
ประโยคคำถาม คือ ประโยคที่ใช้เพื่อถามข้อมูลหรือความคิดเห็น มักลงท้ายด้วยเครื่องหมายคำถาม
ตัวอย่าง:
- คุณชื่ออะไร
- เธอจะไปไหน
- ทำไมเขาถึงไม่มาโรงเรียน
- คุณชอบอาหารจานนี้ไหม
ประโยคปฏิเสธ
ประโยคปฏิเสธ คือ ประโยคที่แสดงการปฏิเสธหรือไม่ยอมรับ มักมีคำว่า "ไม่" หรือ "มิได้" ประกอบ
ตัวอย่าง:
- ฉันไม่ชอบกินผัก
- เขาไม่ได้มาโรงเรียนวันนี้
- พวกเราไม่เคยไปเที่ยวต่างประเทศ
ประโยคคำสั่ง
ประโยคคำสั่ง คือ ประโยคที่แสดงการสั่ง ขอร้อง หรือแนะนำให้ทำสิ่งใดสิ่งหนึ่ง
ตัวอย่าง:
- ปิดประตูด้วย
- กรุณาเงียบ
- อย่าเล่นในห้องเรียน
- ช่วยส่งเกลือให้หน่อย
ประโยคความรวม
ประโยคความรวม คือ ประโยคที่นำประโยคความเดียวตั้งแต่ 2 ประโยคขึ้นไปมาเชื่อมกันด้วยคำสันธาน
ตัวอย่าง:
- พ่อไปตลาด และ แม่ทำกับข้าว
- ฉันอยากไปเที่ยว แต่ ฝนตกหนัก
- เธอต้องตั้งใจเรียน มิฉะนั้น จะสอบไม่ผ่าน
ประโยคความซ้อน
ประโยคความซ้อน คือ ประโยคที่มีประโยคย่อยมาขยายส่วนใดส่วนหนึ่งของประโยคหลัก
ตัวอย่าง:
- คนที่ยืนอยู่ตรงนั้น(ประโยคย่อย) เป็นครูของฉัน
- ฉันรู้ว่าเขากำลังโกหก(ประโยคย่อย)
- เมื่อฝนหยุดตก(ประโยคย่อย) พวกเราจึงออกไปเล่นข้างนอก
ประโยคความซ้อนความรวม
ประโยคความซ้อนความรวม คือ ประโยคที่มีทั้งลักษณะของประโยคความซ้อนและประโยคความรวมอยู่ด้วยกัน
ตัวอย่าง:
- ฉันเห็นว่าเขากำลังวิ่ง(ประโยคซ้อน) และกำลังตะโกนเรียกเพื่อน(ประโยครวม)
- เมื่อฝนตก(ประโยคซ้อน) ฉันจึงเปิดร่ม แต่ลมแรงมากจนร่มพลิก(ประโยครวม)
การสร้างคำ
คำซ้อน
คำซ้อน คือ คำที่เกิดจากการนำคำที่มีความหมายเหมือนกัน คล้ายกัน หรือเกี่ยวข้องกันมาซ้อนกัน เพื่อให้มีความหมายชัดเจนหรือเน้นย้ำยิ่งขึ้น
ตัวอย่าง:
- บ้านเรือน (บ้าน + เรือน)
- เสื่อสาด (เสื่อ + สาด)
- ผู้คน (ผู้ + คน)
- ถ้วยชาม (ถ้วย + ชาม)
- เดินทาง (เดิน + ทาง)
คำประสม
คำประสม คือ คำที่เกิดจากการนำคำตั้งแต่ 2 คำขึ้นไปมารวมกัน แล้วเกิดความหมายใหม่
ตัวอย่าง:
- ตู้เย็น (ตู้ + เย็น)
- น้ำตา (น้ำ + ตา)
- ลูกเสือ (ลูก + เสือ)
- แม่บ้าน (แม่ + บ้าน)
- รถไฟ (รถ + ไฟ)
คำซ้ำ
คำซ้ำ คือ คำที่เกิดจากการนำคำคำเดียวกันมาซ้ำกัน เพื่อเปลี่ยนความหมายหรือเน้นย้ำ
ตัวอย่าง:
- เด็กๆ (หมายถึง เด็กหลายคน)
- บ่อยๆ (หมายถึง หลายครั้ง)
- ช้าๆ (หมายถึง อย่างช้า)
- แดงๆ (หมายถึง สีแดงไม่เข้ม)
- นิดๆ หน่อยๆ (หมายถึง จำนวนเล็กน้อย)
คำสนธิ
คำสนธิ คือ คำที่เกิดจากการนำคำตั้งแต่ 2 คำมาเชื่อมกัน โดยมีการเปลี่ยนแปลงเสียงบางส่วน
ตัวอย่าง:
- ราชการ (ราช + การ)
- ราโชวาท (ราช + โอวาท)
- มหาลัย (มหา + วิทยาลัย)
- ทิพากร (ทิพย์ + อากร)
- มโนรมย์ (มโน + รมณ์)
การใช้เครื่องหมายวรรคตอน
เครื่องหมายวรรคตอนช่วยให้การอ่านและการเขียนมีความชัดเจน ถูกต้อง และเข้าใจง่ายขึ้น
เครื่องหมายมหัพภาค (.)
ใช้เมื่อจบประโยคหรือข้อความ
ตัวอย่าง: ฉันชอบอ่านหนังสือ.
เครื่องหมายจุลภาค (,)
ใช้คั่นคำหรือข้อความที่เรียงต่อกัน
ตัวอย่าง: ฉันซื้อแอปเปิล, ส้ม, และกล้วย
เครื่องหมายอัญประกาศ ("...")
ใช้สำหรับคำพูดหรือข้อความที่ยกมา
ตัวอย่าง: เขาพูดว่า "ฉันจะไปโรงเรียน"
เครื่องหมายปรัศนี (?)
ใช้เมื่อจบประโยคคำถาม
ตัวอย่าง: คุณชื่ออะไร?
เครื่องหมายอัศเจรีย์ (!)
ใช้แสดงความตกใจ ประหลาดใจ หรือเน้นย้ำ
ตัวอย่าง: ช่วยด้วย! ไฟไหม้!
เครื่องหมายไปยาลน้อย (ฯ)
ใช้ละคำหรือข้อความที่รู้กันอยู่แล้ว
ตัวอย่าง: กรุงเทพฯ (กรุงเทพมหานคร)
คำราชาศัพท์และคำสุภาพ
คำราชาศัพท์เบื้องต้น
คำราชาศัพท์ คือ คำที่ใช้สำหรับพระมหากษัตริย์ พระราชวงศ์ และพระสงฆ์ เพื่อแสดงความเคารพ
| คำสามัญ | คำราชาศัพท์ | ใช้สำหรับ |
|---|---|---|
| กิน | เสวย | พระมหากษัตริย์ พระราชวงศ์ |
| นอน | บรรทม | พระมหากษัตริย์ พระราชวงศ์ |
| พูด | ตรัส | พระมหากษัตริย์ พระราชวงศ์ |
| ไป | เสด็จ | พระมหากษัตริย์ พระราชวงศ์ |
| ให้ | พระราชทาน | พระมหากษัตริย์ |
| ฉัน | ข้าพระพุทธเจ้า | สำหรับบุคคลทั่วไปกราบบังคมทูล |
คำสุภาพในบริบทต่างๆ
คำสุภาพ คือ คำที่ใช้ในการสื่อสารอย่างสุภาพกับบุคคลทั่วไป เพื่อแสดงความเคารพและมารยาท
คำสรรพนามสุภาพ
- ผม (สำหรับผู้ชายพูดถึงตัวเอง)
- ดิฉัน (สำหรับผู้หญิงพูดถึงตัวเอง)
- ท่าน (สำหรับเรียกผู้ที่เราให้ความเคารพ)
- คุณ (สำหรับเรียกบุคคลทั่วไปอย่างสุภาพ)
คำกริยาสุภาพ
- รับประทาน (แทนคำว่า กิน)
- จำวัด (แทนคำว่า นอน สำหรับพระสงฆ์)
- ขอประทานโทษ (แทนคำว่า ขอโทษ)
- ขอความกรุณา (แทนคำว่า ขอ)
คำลงท้ายสุภาพ
- ครับ (สำหรับผู้ชาย)
- ค่ะ (สำหรับผู้หญิง)
- นะครับ/นะคะ (เพื่อขอความเห็นใจ)
- ขอรับ (สำหรับผู้ชายในภาษาทางการ)
ตัวอย่างประโยคสุภาพ
- ขอโทษครับ/ค่ะ ขอถามทางหน่อยได้ไหมครับ/คะ
- ขอบคุณมากครับ/ค่ะ ที่ช่วยเหลือ
- ขออนุญาตนั่งตรงนี้ได้ไหมครับ/คะ
- กรุณารอสักครู่นะครับ/คะ
แบบทดสอบความเข้าใจ
ทดสอบความรู้เกี่ยวกับหลักภาษาไทยของคุณด้วยแบบทดสอบสั้นๆ นี้
1. คำใดเป็นคำบุพบท?